We schrijven 2014. Ergens in februari, diep in het zuiden van India.

Dit zou eigenlijk mijn boodschappenlijstje moeten zijn voor aankomend weekend. Dit zorgvuldig uitgekozen dieet wat voor hele volksstammen de basis vormt dit bijzondere weekend.

Euhm, heeft de thuis quarantaine vat op me gekregen? Is één van de bijverschijnselen van deze hele situatie dat je de basisbeginselen van je vak langzaam begint te vergeten? Klant is toch áltijd koning?

Oké, de basis van je evenement staat. Je hebt een datum, een locatie en de eerste sprekers zijn geboekt. Je organiseert dit evenement om de inhoud, maar je wilt natuurlijk ook dat de gasten het naar hun zin hebben en goed verzorgd worden. Oftewel: je wilt een beetje hospitality toevoegen.

‘Wat is nou eigenlijk hospitality?’ Deze vraag werd mij onlangs nog gesteld tijdens een (online) netwerkbijeenkomst. Best een logische vraag eigenlijk, want dit begrip kán heel vaag zijn en op vele verschillende manier te interpreteren.

Ik sta ongeveer op dezelfde plek als waar ik stond op 2 mei 2010. Wederom staat er een groot scherm op het veld, maar dit keer ook een podium én een paar duizend mensen.

Mijn naam staat naast de deur. Ik heb een eigen werkplek én een code om kopietjes mee te kunnen maken. Shit just got real.

Een kleine rij voor de deur in de vroege ochtend. Het krakende geluid van een warmhouddeken die wordt omgeslagen. Plastic zakjes met witte bolletjes en blikjes redbull. Een zwarte stift gaat rond, zo eentje die naar benzine ruikt.